Έλα πάλι, να σου πη...

ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ

Ως πότε παλικάρια, να ζούμε στα στενά,
μονάχοι σα λεοντάρια, σταις ράχαις στα βουνά;
Καλλιο'ναι μίας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνοι, σκλαβιά και φυλακή.

Σπηλιαίς να κατοικούμε, να βλέπωμεν κλαδιά,
να φεύγωμ' απ' τον κόσμον, για την πικρή σκλαβιά;
Καλλιο'ναι μίας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνοι, σκλαβιά και φυλακή.

Να χάνωμεν αδέλφια, πατρίδα και γονείς,
τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους συγγενείς;
Καλλιο'ναι μίας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνοι, σκλαβιά και φυλακή.

  

ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ

Εκεί μέσα εκατοικούσες πικραμένη, εντροπαλή,
  Κι ένα στόμα ακαρτερούσες, 'ελα πάλι, να σου πη.

Με τα ρούχα αιματωμένα, ξέρω ότι έβγαινες κρυφά, 
να γυρεύης εις τα ξένα, άλλα χέρια δυνατά.

Μοναχή το δρόμο επήρες, εξανάλθες μοναχή.
Δεν είν’ εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τες κουρταλή.

Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη, Χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!